In de zomer van 2014 nam ik het kloeke besluit om toch maar eens door te pakken en echt aan de slag te gaan. Eigenlijk had ik ook weinig keuze, omdat het gesternte op dat moment zo gunstig was, dat ik geen enkele uitvlucht meer kon verzinnen.
Ik was namelijk met vervroegd pensioen gegaan, bezat een hobby/passie getiteld “fotografie”, kon mijn werkkamer thuis omtoveren tot een fotostudio, had bij mijn afscheid een heleboel cadeaubonnen ontvangen waarmee ik o.a. studioflitsers, statieven, achtergrondrollen en andere benodigdheden zou kunnen bekostigen, bezat de ambitie om me te gaan bekwamen in portret- en modelfotografie, had tijdens mijn afscheid een beeldschone collega gesproken die wel wilde poseren en ervaarde het vooruitzicht om dit alles op korte termijn te kunnen realiseren als een geschenk uit de hemel maar tevens als een toch wel enge uitdaging. Het brein van een perfectionist kent nu eenmaal weinig grijstinten!
De allereerste fotosessie in mijn nieuwe studio
Toen mijn ex-collega een aantal weken later naast mij op de bank zat om de allereerste fotosessie in mijn nieuwe studio door te spreken, zag haar beeld er nog veel
schoner uit dan in mijn herinnering. Mijn leuke collega was namelijk omgetoverd tot een echt fotomodel, klaar om in al haar schoonheid door mij gefotografeerd te worden. Houding, kleding, haren,
make-up, uitstraling, alles klopte. Mijn nieuwe studio was er helemaal klaar voor - de apparatuur ook - maar over mezelf had ik zo mijn twijfels. In theorie wist ik ongeveer hoe de studioflitser
werkte, maar verder had ik nog weinig benul van het aansturen van zo’n model. Het zal daarom zijn geweest, dat mijn hart zo krachtig klopte en mijn brein zelfstandig besloot om het voorgesprek
nog maar even te rekken.
Het resultaat
Eigenlijk ging alles heel goed. Het model deed lief waarvoor ze gekomen was. Op eigen initiatief liet ze telkens mooie poses zien, waarop ik kon klikken en waarna we
samen de resultaten op het camerascherm bekeken. Wat ze zag vond ze mooi en ik, ik was ronduit verbijsterd door de beelden op mijn camera: een vrouw badend in een hemels licht tegen een
zwarte achtergrond, waardoor de kleuren van haar kleding en haar sieraden werkelijk prachtig uitkwamen. Ondanks mijn gebrekkige kennis en ervaring, wist ik nu zeker dat het werken in deze studio
helemaal mijn ding was en ook altijd zou blijven. Mijn spanning en nervositeit namen af. Deze eerste fotosessie beschouwde ik nu al als een hoogtepunt in mijn carrière!
Nog altijd kijk ik met een brede glimlach terug op deze eerste “echte” fotosessie. Inmiddels weet ik ook dat niet elk model zo mooi, zo fotogeniek, zo coöperatief, zo lief en behulpzaam is en dat fotosessies soms moeizaam kunnen verlopen en dat ondanks al mijn gezwoeg, de eindresultaten dan behoorlijk kunnen tegenvallen. Op zulke momenten denk ik altijd weer even terug aan “die allereerste sessie, toen alles klopte” en waarbij ik in staat bleek om zonder noemenswaardige ervaring prachtige studioportretten te maken. Inge, voor jouw bijdrage aan deze droomstart ben ik je nog steeds erg dankbaar!
Mor Grefhorst
Reactie schrijven