Meisje van veertien

“Hoe vind je déze foto?” vraag ik, terwijl ze vooroverbuigt om goed op het scherm van mijn camera te kunnen kijken.
“Déze vind ik héél mooi!” zegt ze nadrukkelijk formulerend.

“En deze dan?”
Nu kijkt ze langdurig en wacht met haar antwoord. Ik concludeer dat ze deze foto niet mooi vindt en ik meen ook te weten waarom ze dat vindt. Zou ze dat durven zeggen? Ze is nog jong.
“Ja, uh, deze vind ik ook wel mooi”. Haar toon klinkt nu lijzig en bedachtzaam.
“Ik hoor een lichte twijfel”, zeg ik en zonder op een reactie te wachten vervolg ik: “Zelf vind ik de rechterkant van je gezicht niet zo goed belicht”, waarmee ik op voorhand een vermeende drempel probeer te verlagen.
“Klopt! Ik vind dat ik hier een dikke wang heb” bekent ze. Ik zwijg. Dat waren niet mijn woorden, maar ik laat het even zo.

Een uiterst keurige mail had ze gestuurd. Ze had vernomen dat ik oefenmodellen zocht en geschreven dat ze ontzettend graag een keertje zou willen poseren. Zelf is ze altijd bezig met fotograferen, vooral van haar vriendinnen. Ze had er aan toegevoegd dat haar ouders bang zijn dat haar hobby’s ten koste gaan van haar schoolwerk en had twijfels geuit over haar lichaamslengte. Bang dat haar kleine gestalte voor mij een belemmering zou zijn om haar als oefenmodel te accepteren. Nee dus en na twee gesprekken samen met haar moeder planden we de fotosessie.

Bijna alle foto’s die ik van haar maak vindt ze gaaf. Een paar iets minder, maar dat ligt dan aan haarzelf. In mijn visie stel ik de flitser soms niet goed in, waardoor een deel van haar gezicht te veel licht krijgt en daardoor onnodig benadrukt wordt. Ik doe mijn best en zij houdt haar twijfels. Het samen met mijn vrouw en mij bezig zijn in de studio vindt ze trouwens ontzettend gezellig. Wij ook. Ondertussen poseert ze met de blikken en gebaren van een volleerd fotomodel. Losjes en zonder uiterlijke cameravrees.

“Zal ik nu nog even de bontjas aantrekken?” Zelf heeft ze niets met dat ding, maar haar moeder vond  nu eenmaal dat ze die moest meenemen.
“Ja geweldig!”
En daar gaat ze weer. Ze duikt diep in de bontkraag, pakt haar jas krachtig bij de revers en kijkt beurtelings verlegen, lachend, arrogant, pruilend en uitdagend in de lens. Aanwijzingen zijn niet meer nodig. Het hele scala aan emoties rolt er zomaar uit. Ze kan het allemaal al, dit zelfbewuste, blije en creatieve meisje van veertien.

Mor Grefhorst