Af en toe wandelt er zomaar opeens een zelfsturend model mijn studio binnen.
Meestal gaat dat als volgt: minzaam glimlachend begroet ze mij en de spiegel, wetend dat haar trouwe kleding en haren toch wel volgen en woordloos roept ze het dienstdoende krukje naar zich toe. Zonder met de gelakte nagels te hoeven knippen drapeert het aanwezige licht zich om haar heen, zodat ze samen de ruimte vullen. Nog even kijkt ze rond ten teken dat de fotosessie mag beginnen.
En ja hoor, de la gaat open, de camera ontdoet zich van zijn lensdop en stelt zich zoemend scherp. Een zwarte achtergrondrol daalt geluidloos neer vanaf het plafond, waarna de softbox als vanzelf het bijpassende licht kiest. En of ik maar even wil afdrukken, tenslotte heeft ze mij niet voor niets uitverkoren en ze heeft vandaag nog meer te doen. Ik heb maar te volgen.
Wanneer je denkt dat ik dit verzin, nodig ik je nu uit om een keertje in mijn studio te komen kijken, al weet ik nooit precies van tevoren wanneer ze komt. Het zou trouwens ook best een hij kunnen zijn.
Vorige week was ze er weer en gisteravond mocht ze de mooiste foto’s uitkiezen. Een lastig karweitje omdat er gewoon geen slechte foto’s van haar waren. Wel jammer dat de flitser soms even vergat om de lichtval in haar blauwe ogen te controleren.
Dit keer was ze blond en van beroep schoonheidsspecialiste. Dat had ik natuurlijk ook best zelf kunnen bedenken. Ze werkt bij een drogisterij-keten en maakt als visagiste fotomodellen op. Of dat laatste ook zelfsturend gebeurt heeft ze helaas niet verteld…
Mor Grefhorst
Reactie schrijven
Jos Rotteveel (dinsdag, 15 november 2016 19:46)
Beste Mor,
Het klinkt zo simpel. Alsof je het maar even doet, maar wat een mooie foto zeg.
De portfolio/portretten ook prachtig!