Ooit vroeg een collega mij om foto’s te maken van haar trouwdag, althans van het officiële gedeelte in de kerk en in het gemeentehuis. De rest van de dag zou vastgelegd worden door haar vader en een fotograferende vriend.
Ik vond haar verzoek lief en voelde me vereerd en diep in mijn hart had ik het best voor haar willen doen. Gewoon omdat ze aardig is en mij speciaal uitgekozen heeft
om deze bijzondere dag vast te leggen. Doordat het goed klikt tussen ons, dacht ik ook wel in staat te zijn om platen te schieten die passen bij haar wensen en haar smaak. Nog steeds ben ik daar
van overtuigd.
Mijn vrouw dacht daar echter heel anders over en was meteen heel stellig “Dat moet je absoluut niet doen!” Met als argumentatie: “Ik ken jou, dan draait de komende tijd alles in huis om die fotoshoot”. en “Omdat jij het allemaal niet kunt overzien en toch alles perfect wilt doen raak je gestrest en daar heb ik nu helemaal geen meer zin in”. Klare taal dus. In die verbale spiegel zag ik mezelf duidelijk terug en ik wist ook wel dat ze gelijk had, al geef je dat als man natuurlijk nooit meteen toe. Daarom hulde ik me tijdelijk in nevelen, prevelde dat er in haar betoog wel een kern van waarheid school en dat ik over de vraag van E. zou nadenken. De aanvankelijke glans van het mooie en eervolle verzoek was er toch een beetje vanaf, eerlijk is eerlijk.
De eer aan mezelf houdend, nam ik een redelijke bedenktijd in acht en besloot daarna om de vraag niet te honoreren. Althans niet op dat moment en mogelijk zou dat zelfs gelden voor elk toekomstig verzoek op het gebied van huwelijksfotografie. Uiteraard was mijn vrouw blij met deze uitslag en op mijn beurt was ik content met mijn verstandelijke en verstandige beslissing om toekomstige deuren op dit terrein binnen mezelf toch nog even op een kier te laten. “Tenslotte weet je maar nooit wat de toekomst brengt en hoe je als mens verandert!”
Van het bovenstaande werd ik me sterk bewust toen een aantal maanden geleden een neef mailde dat het hem leuk leek wanneer ik foto’s zou maken ter gelegenheid van zijn veertigjarig huwelijk. Niet zomaar een neef, maar net als ik een kleinkind van grootvader Mor, die ook onze bijzondere en tamelijk zeldzame voornaam draagt. Hoe te handelen?
Om kort te gaan: ik heb ja gezegd. Er is een voorgesprek gehouden, alle wensen zijn geïnventariseerd, er kwam een draaiboek en vorige week hebben we ergens op de Veluwe de foto’s gemaakt. Tot de tanden voorbereid, gewapend met een nieuwe reportageflitser, zonder noemenswaardige ervaring met verschillende groepsopstellingen, urenlang zwoegend en zwetend bij 100% luchtvochtigheid en zwaar wisselende lichtomstandigheden, hebben mijn vrouw en ik ons drie uur lang dapper gekweten van onze aangenomen taak. Toen we uiteindelijk gesloopt maar ook dankbaar en blij in de gereedstaande te hete auto wilden stappen om naar Ommen te rijden, bleken opeens de autosleutels verdwenen. Bewust vermijd ik hier even het onderwerp stress. De foto’s zijn goed gelukt, neef Mor en zijn vrouw zijn dik tevreden over het resultaat en ik.….heb heel veel geleerd. Of ik zo’n opdracht nog een keer zou aannemen? Ik laat het even open. “Tenslotte weet je maar nooit wat de toekomst brengt en hoe je als mens verandert!” Oh ja, de autosleutels lagen nog geduldig te wachten op het muurtje achter het toilet.
Mor Grefhorst
Reactie schrijven