Zijn het geen schatjes?

Plaats van handeling is dit keer Joure. Eind vorig jaar propten mijn vrouw en ik namelijk de mobiele fotostudio in de auto en trokken noordwaarts naar het verre Friesland. Niet om alvast sfeerfoto’s te maken voor een op handen zijnde Elfstedentocht, maar om twee allerliefste Friese peuterzusjes vast te leggen op de gevoelige plaat: Hannah en Isabel. Bij voldoende tijd zou er ook nog een foto samen met de trotse ouders geschoten kunnen worden. Aldus afgesproken en gepland. Stiekem voelde ik hier al een herkenbare ouderlijke opofferingsnorm opdoemen, die luidt dat kinderen altijd als eerste aandacht moeten krijgen en dat de ouders pas aan de beurt komen wanneer de kinderen daarvan reeds doordrenkt zijn. Als ouder van twee dertigers weet ik inmiddels dat deze pedagogisch logisch lijkende leefregel zich in een latere periode onverwachts tegen je kan keren. Bijvoorbeeld wanneer een puber ’s nachts vanuit een verderop liggende stad belt dat de laatste trein net weg is, daar verder geen vraag aan verbindt en je door schuldgevoel gestuurd al in de auto stapt, onder het motto: “Ik kon toch al niet meer slapen”. Elke rechtgeaarde opvoeder van een jongere kent dit type dilemma: Wat telt zwaarder: eigen schuldgevoel of verantwoordelijkheidsbesef van het kind?. Maar goed, in Joure speelde dat allemaal nog niet. 

De fotosessie liep als de spreekwoordelijke trein: de ouders waren gezellig, liefdevol en plooibaar, terwijl de dochters deden wat zusjes in zo’n situatie horen te doen: fotogeniek en lief zijn, zowel individueel als samen. De foto waarop te zien is dat de een snoep afpakt van de ander, zal waarschijnlijk toch niet aan de grootouders getoond worden. Ook bleef er nog tijd over om een gezellige gezinsfoto te maken. Eentje die zelfs gebruikt zou kunnen worden voor reclamedoeleinden op het gebied van gezinsvakanties of levensverzekeringen.

Mijn vrouw assisteerde als altijd fantastisch, de lunch smaakte heerlijk en toen we moe maar voldaan weer in de auto zaten, betrapte ik me zelfs op een soort plaatsvervangend grootoudergevoel. Het fotograferen van kleine kinderen is ook gewoon erg leuk om te doen, omdat jonge kinderen in hun gedrag naturel zijn en nog amper poseren. Eenmaal gewend aan de fotografische poppenkast, doen ze uit zichzelf wel “hun ding”. Je hoeft ze eigenlijk alleen maar met de camera te volgen en als je niet vergeet om zo nu en dan af te drukken, is een schattig resultaat op voorhand verzekerd. Mensen vragen soms: “Zijn die jonge kinderen niet moeilijk om goed op de foto te krijgen?”. Nee hoor, als je maar niet verwacht dat ze voortdurend naar de fotograaf - en dus ook naar opa en oma - lachen. 

Ik weet dat Hannah en Isabel op dit moment vanaf de één-vierkante-meter-grote-canvasfoto vrolijk lachend neerkijken op heit, mem, pake en beppe aan de eettafel. Iedereen blij, dus ik ook!

Mor Grefhorst